พระพิฆเณศ เศียรช้าง ช้างศักดิ์สิทธิ์ พิธีกรรมและความเชื่อเกี่ยวกับการบูชาช้างและพระพิฆเนศวร์

ตำนานจำนวนมากมายของชาวพุทธจาตากะ นำเสนอเรื่องราวของช้างในฐานะที่ช้างเป็นสิ่งมีชีวิตทีทรงคุณธรรมที่สุด ภักดีที่สุด ฉลาด สุขุมรอบคอบ และเปี่ยมล้นไปด้วยความรักความเอื้ออาทร ซึ่งจริงๆแล้ว คุณสมบัติเหล่านี้ ถือเป็นคุณสมบัติศักดิ์สิทธิ์ และได้รับการยกย่องให้เป็นคุณสมบัติที่มีความสัมพันธ์กับแนวคิดในเรื่องพุทธะอย่างใกล้ชิดแนบแน่น

กล่าวคือ เมื่อพระโพธิสัตว์ทรงตัดสินพระทัยจะเสด็จลงจากสวรรค์ชั้นดาวดึงส์เพื่ออวตารลงมาบนโลกมนุษย์ในฐานะของโคตมะ พระองค์ก็ทรงเลือกอวตารลงมาในรูปของช้างเผือกลี้ลับ และเสด็จเข้าไปประทับอยู่ในพระครรภ์ของราชินีมายา

หัตถยายุรเวดา (Hastyayurveda) ซึ่งเป็นคัมภีร์ที่บอกเล่าเรื่องราวความฉลาดและมีอายุยืนยาวของช้าง กล่าวเตือนไว้ว่า หากช้างไม่ได้รับการยกย่องบูชา กษัตริย์ กองทัพ และอาณาจักรของพระองค์จะได้รับความวิบัติหายนะ แต่หากช้างได้รับการยกย่อง ประเทศจะมีแต่ความเจริญรุ่งเรือง อินทราจะบันดาลให้เกิดฝนอย่างอุดมสมบูรณ์ พืชไร่จะเจริญงอกงามตามฤดูกาล ไร้โรคระบาดและไร้ความแห้งแล้ง

ในศิลปะและในวรรณกรรม ช้างมักได้รับการบรรยายให้เป็นน้ำ ซึ่งความสัมพันธ์ในแง่นี้มีปรากฏให้เห็นคำบรรยายที่เกียวพันกับเทพธิดาลักษมี ที่ทรงสรงน้ำที่เทออกจากเหยือกทองคำที่ช้างสวรรค์จับไว้ด้วยงวง นอกจากนี้ สัญลักษณ์ที่เป็นตัวแทนของน้ำนี้ ได้รับการขยายให้กว้างไกล ด้วยบทกวีที่เปรียบเทียบให้ช้างเป็นเมฆฝน ซึ่งสนับสนุนและทำให้มองเห็นได้ว่า พระพิฆเณศเป็นเทพที่มีชื่อเสียงมากในเรื่องของความอุดมสมบูรณ์และความเจริญงอกงาม