ปัจจุบันนี้ พระพิฆเณศได้รับการนับถือในหมู่ชนฮินดูทุกนิกาย ดังนั้นจึงเป็นเทพเจ้าองค์หนึ่งที่มีผู้นับถือมากที่สุดในโลก มากยิ่งกว่าพระเป็นเจ้าสูงสุด เช่น พระวิษณุ และ พระศิวะ เสียอีก ชาวฮินดูให้ความสำคัญต่อพระพิฆเณศมาก เพราะเมื่อถือว่าเป็นเทพเจ้าแห่งความสำเร็จ อุปสรรค และสติปัญญา รวมทั้งเป็นเทพองค์แรกสำหรับการบูชา เขาจึงมีประเพณีที่จะต้องบูชาพระพิฆเณศก่อนเทพองค์อื่นๆทั้งหมด ในการริเริ่มกิจการใหม่ๆ รวมทั้งการจะประกอบพิธีอันเป็นมงคลทุกอย่าง ก็จะต้องมีการบวงสรวงสังเวยต่อพระพิฆเณศ ด้วยถือกันอย่างยิ่งว่า หากไม่บูชาพระองค์เสียก่อนแล้ว การงานหรือพิธีนั้นๆ ยากที่จะสำเร็จลุล่วงไปได้

และอีกกระแสความเชื่อหนึ่งยังนับถือว่า พระพิฆเณศเป็นเจ้าแห่งภูติผีปีศาจต่างๆ ทั้งนี้เนื่องจากพระพิฆเณศทรงมีอีกพระนามว่า คณปติ (Ganapati) ทรงเป็นเจ้าแห่งบริวารของพระศิวะ ซึ่ง คณะ หรือ บริวาร เหล่านั้นก็คือภูติผีปีศาจตลอดจนอสุรกายดังที่ได้พรรณาไว้ในปุราณะทั้งหลายอยู่แล้ว จึงกล่าวกันว่า พระองค์ทรงเป็นผู้ปกครองภูติผีปิศาจทั้งปวง และอาจทรงใช้ปิศาจเหล่านั้นไปอารักขาผู้ประพฤติดีและบูชาพระองค์ และนี่ก็เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ต้องบวงสรวงพระพิฆเณศก่อนที่จะบูชาเทพเจ้าองค์อื่นในการริเริ่มกิจการทุกอย่าง

ทางอินเดียภาคใต้ ชาวทมิฬถือว่าพระพิฆเณศเป็นเทพประจำหมู่บ้านและประจำเรือน จึงมีรูปพระพิฆเณศปรากฏให้เห็นทั่วไปทุกหนทุกแห่ง จนพูดได้ว่าผู้เลื่อมใสในองค์พระพิฆเณศจะต้องตื่นตาตื่นใจอย่างยิ่งเมื่อเห็นปริมาณเทวรูปของพระพิฆเณศในวัฒนธรรมทมิฬ (อินเดียใต้) ที่มากมายมหาศาล และการนับถือนั้น เขามีพิธีปฏิบัติกันอย่างเคร่งครัด ก่อนนอนก็บูชา ตื่นขึ้นมาก็บูชา เรื่องพระพิฆเณศทรงอารักขาเคหสถานนี้มีเปนโศลกอยู่ในคัมภีร์ฤคเวทบทหนึ่ง นับว่าเป็นคติที่เก่าแก่มาก

บรรดาสตรีสาวในรัฐทมิฬนาฎุ ยังมีการบูชาพระพิฆเนศในรูปแบบที่เรียกกันว่า วรัต (Vrata : การสำนึก) ในวันอังคารตลอดทั้งปี เพื่อให้ได้รับสามีที่ดีและบ้านที่ผาสุก นามพระคเณศในภาษาทมิฬคือ พิลไลยาร์ (Pillaiyar)

นอกจากความนิยมประดิษฐานเทวรูปในบ้านแล้ว คนอินเดียโดยทั่วไปยังนิยมบูชาพระพิฆเณศและเทพเจ้าทั้งหลาย ด้วย ภาพจิตรกรรม (รูปวาด) อยู่แทบในทุกบ้านเช่นกัน โดยมากมักเป็นรูปวาดที่เน้นสีสันสวยงามและราคาไม่แพง ซึ่งในปัจจุบันได้มีการนำเทคนิคใหม่ๆ ในด้านการพิมพ์เข้ามาใช้ให้มีความหลากหลายยิ่งขึ้น เช่น การพิมพ์ปั๊มทองลงไปตรงส่วนที่เป็นเครื่องถนิมพิพาภรณ์ของเทพแต่ละองค์ หรืออีกแบบหนึ่งที่นิยมกันมากคือ จิตรกรรมฉาบเงาซึ่งเป็นเทคนิคที่มาจากทางยุโรป อันจะทำให้รูปภาพมีการสะท้อนแสงเป็นสีต่างๆ และทำให้ดูมีมิติมากขึ้น สำหรับเทคนิคการปั๊มทองนั้น ในปัจจุบันได้ทำกันอย่างประณีตขึ้นมาก โดยการเดินเส้นทองตามลายเส้นของเครื่องทรงแทนการพิมพ์ทึบแล้วดุนนูนต่ำตามแบบเดิม ในขณะที่ราคาแทบจะไม่เปลี่ยนแปลงตามด้วย

การบูชารูปภาพ ในแบบ ตรีเอกานุภาพ
รูปบูชา ตรีเอกานุภาพ แบบ พระตรีมูรติ	รูปบูชา ตรีเอกานุภาพ แบบ พระตรีศักติ	รูปบูชา ตรีเอกานุภาพ แบบ สรัสวดีลักษมีคณปติ

การบูชาพระพิฆเณศร่วมกับเทวีทั้งสองดังที่กล่าวมานี้ ในที่สุดก็ได้รวมเข้าไว้ด้วยกันอีก แสดงออกในคติการบูชาอีกแบบหนึ่ง เป็นลักษณะของ ตรีเอกานุภาพ (Triad หรือการบูชาเทพเจ้า 3 พระองค์) คือ พระพิฆเณศ-พระลักษมี-พระสรัสวดี ด้วยกันทั้ง 3 พระองค์

เช่นเดียวกับการจัดกลุ่ม พระตรีมูรติ (พระพรหม-พระวิษณุ-พระศิวะ) อันเป็นมหาเทพสูงสุดของศาสนาพราหมณ์ ก็เป็นตรีเอกานุภาพ

และ พระตรีศักติ (พระแม่สรัสวดี-พระแม่ลักษมี-พระแม่อุมา) ซึ่งเป็นชายา 3 พระองค์ ของ 3 มหาเทพตรีมูรติ ก็เป็นตรีเอกานุภาพ

หรือ พระแม่อุมา-พระแม่กาลี-พระแม่ทุรกา (3 ปางของพระแม่อุมา) ก็เป็นตรีเอกานุภาพเช่นเดียวกัน (ดูรูปด้านบนประกอบ)

ส่วนใหญ่การบูชาในคติเหล่านี้ มักบูชากันในรูปแบบของภาพวาด ภาพเขียน มากกว่าการบูชาในแบบเทวรูป เนื่องจากมีการเขียนรูปในคติ 3 พระองค์เหล่านี้มากกว่าการปั้นเทวรูป 3 พระองค์พร้อมกันในคราวเดียว

เพิ่มเติม - ชาวอินเดียทั่วไปถือว่า รูปบูชา เป็นสิริมงคลเทียบเท่ากับ เทวรูป (องค์พระ) และยังนิยมนำมามอบให้กันเป็นของขวัญอันมีคุณค่ายิ่ง ส่งมอบกันเป็น สคส. หรือของขวัญพิเศษใน เทศกาลทิวาลี (Diwali) อีกด้วย

สำหรับการห้อยพระพิฆเนศ ขนาดเล็กๆไว้ที่คอ ดูจะเป็นที่นิยมน้อยกว่าในหมู่ชาวอินเดีย (สังเกตุได้จากแขกพราหมณ์ในประเทศไทย) ซึ่งแตกต่างจากชาวไทยส่วนใหญ่ ที่นิยมจัดหาเทวรูปองค์เล็กๆมาไว้ติดกับตัว พฤติกรรมการบูชาเทพเจ้าของอินเดียจึงเป็นการบูชา เทวรูป ไว้ในบ้าน และบูชา รูปภาพ ไว้ร่วมกัน มากกว่าการบูชาแบบห้อยคอ / สยามคเณศ